Instellingsaccreditatie of Opleidingsaccreditatie: het einde van een spagaat

Dit artikel is de eerste publicatie die een lans brak voor een omschakeling naar accreditatie op instellingsniveau en bevat een verdere uitwerking van een presentatie van de eerste auteur tijdens een besloten expertmeeting van de VSNU op 9 maart 2005 in Den Haag.

De discussie over het aangrijpingspunt van accreditatie werd ingeleid door de heer Kwikkers die een achttal mogelijke aangrijpingspunten besprak: opleiding, graad, sector, discipline, faculteit, cluster, domein en instelling. Zijn conclusie was dat opleiding een te laag niveau was voor accreditatie en dat de diverse mogelijkheden op het tussenliggend niveau problemen van afbakening met zich mee brachten. Instellings- of faculteitsaccreditatie zijn de meest aangewezen opties.

Hij zette voorts uiteen dat er op dit moment teveel taken aan één enkel begrip/aangrijpingspunt worden opgehangen.

Er zou eigenlijk de filosofie van de oude WHW gevolgd moeten worden: één enkel aangrijpingspunt voor kwaliteitszorg, macrodoelmatigheid en bekostiging. Maar het zou beter zijn als deze functies gescheiden worden, zodat kwaliteitszorg en macrodoelmatigheid een ander aangrijpingspunt hebben.

Voor wat betreft het aangrijpingspunt van kwaliteitszorg is de opleiding geen gunstig aangrijpingspunt als er allerlei verschillende typen criteria worden beoordeeld die op zichzelf weinig met onderwijskwaliteit te maken hebben: dit leidt tot hoge kosten en inflexibiliteit bij onderwijsprogrammering.